مدح و ولادت امام هادی علیه‌السلام
چو بر سریر ولایت نشست خسرو دین فـلک نهـاد به درگـاه او سـر تـمـکـین بیا که صبح هـدایت دمـید و شد تابـان در آســمـان ولایـت سـتـارۀ دهــمـیـن ز نـسل احـمـد مُـرسل ز دوده حـیـدر ز نـور فـاطـمـه طاووس بـاغ عـلیّـین ز آسـمـان امـامت دمــیـد خـورشـیدی که آفـتاب جـمالش گـرفت روی زمین به سالکان حقیقت دهید مژده که گشت امـام هـادی فـرمانـروا و رهـبـر دیـن ستاره‌ای که ز انوار چهره، روشن کرد فضای کون و مکان را به نور علم و یقین مه سپهر فضیلت، محـیط جود و کرم شه سریـر ولایت چـراغ شـرع مبـین طلیعه‌ای که ز بهر طواف شمع رُخش گـشوده بال چو پـروانه جبـرئیل امین شهنشهی که شهان پیش خاک درگاهش کشیده دست ز تخت و کلاه و تاج و نگین مهی که بهـر تـمـاشـای آفـتاب رُخـش نشسته در صف گردون ستارگان به کمین سُرور سینۀ زهـرا، سلـیل خـتم رسـل نهـال گـلـشن طاهـا و روضـۀ یـاسیـن به پیش تربت پاکش دم از بهشت مزن که خاک اوست مصفّاتر از بهشت برین ضمیر اهل یقـین از صفای او روشن دهـان اهـل ادب از کـلام او شـیـریـن رُخش طلـیعـه آیات کـبریاست بخوان صفات ذات خدا را از آن خطوط جبین چو دُرّ لئالی طبعش به گوش دل آویز که طبع اوست گرانمایه گنج دُرّ ثمین شهـی که حکـم ولایـش ز بامـداد ازل نوشته کـلک قضا بر صحـیفه تکـوین حصار علم و یقین شد به دست او ستوار کتاب فضل و شرف شد به نام او تدوین رسا چو خواست که دفتر به زیور آراید نـمـوده نـامه به نـام مـبارکـش تـزئـین |